Do ostatniego tekstu ze statystyk dodajemy dziś dokumentację fotograficzną z chilijskiej drogi Carretera Austral.   Nagle ze smaganej wiatrem równiny wylądowaliśmy w krainie łagodności. Za sprawą kwitnących łubinów świat wokół przybrał barwę fioletowo-różową. Jednak nie można dać się zwieść idyllicznej scenerii, droga po chilijskiej stronie Andów to nie bajka.

Rozpoczęło się ostro – szutrowa droga na niektórych odcinkach bywa uciążliwa w podróży. Wśród podróżników rowerowych posiada przydomek „Kruszarki bagażników”. Ponoć w miejscowości na południu – Villa O’Higgins ścianę jednego z hosteli zdobi kilka połamanych sztuk. Dla nas droga okazała się łaskawa (nie licząc wielkiego luzu tylnej piasty, podziurawionych sakw i ubrań oraz uszkodzonego widelca, który pospawaliśmy już w argentyńskim Bariloche).

Teren stał się zdecydowanie bardziej górzysty w stosunku do argentyńskiej części Patagonii.

Panujący tu klimat jest dosyć surowy z dużymi wahaniami temperatur (22 grudnia od -2 do +30) i dużą wilgotnością (98%).

A to kolejny typowy patagoński obrazek, czyli asado – pasja narodowa Argentyny i Chile podobna do polskiego grillowania. Tylko tutaj kawałki mięsa są nieco większe

Krajobrazy wydawały się czasem aż do przesady bajkowe – niemal kiczowate

Góry pełne fioletowych łubinów są jednym z najpiękniejszych miejsc przez jakie mieliśmy dotąd okazję podróżować

Nasza Wigilia. W ramach prezentu pod choinkę zafundowaliśmy sobie „luksusowy” nocleg w pensjonacie. Mieliśmy go wyłącznie dla siebie, odwiedziły nas tylko koty

Nasze 12 potraw było ściśle zależne od posiadanych możliwości i zaopatrzenia sklepu na stacji benzynowej. W roli karpia – tuńczyk, uszek – ravioli, a barszczu – czerwone wino. A do dopełnienia wieczerzy – jajka z awokado. Połączenie to nie okazało się zbyt szczęśliwe. Uczta przerosła możliwości naszych żołądków, więc choć jednej wigilijnej tradycji stało się zadość. Tuńczyka nie zjedliśmy – jedzie z nami od Puerto Natales w okolicach Torres Del Paine – ciekawe czy dowieziemy go do Panamy…

Sylwester pod rozgwieżdżonym niebem i ognisku z kiełbaskami (no z jedną)

Nie udało się uniknąć jazdy w deszczu. Na szczęście na nocleg schroniliśmy się w Casa de Cyclistass w Villi Maninhuales, czyli sali udostępnianej za darmo rowerzystom przez Jorge i jego rodzinę. Trafia tu niemal każdy cyklista przemierzający Carretera Austral

P.S. Wszystkim Agnieszkom życzymy dziś minimum tyle kwiatów co na zdjęciu: